Vandaag kregen we weer zo’n verheven persmoment: de camera’s klikten, de klemtoon lag strategisch op woorden als “transparantie” en “routekaart”, en aan het eind wisten we precies evenveel als aan het begin. Het nieuws was niet zozeer een feit, maar een decorstuk; een kartonnen skyline waarachter de stilte netjes werd geproductied.
De kunst van praten zonder iets te zeggen
Het draaiboek is feilloos: kondig een “richting” aan, serveer drie vage bulletpoints met werkwoorden in toekomende tijd, en voeg een bezwerende zin toe over “luisteren naar de samenleving”. Voeg voor de broodnodige glans een infographic toe die eruitziet als inzicht, en voilà: de illusie van voortgang is geboren zonder de last van concrete keuzes.
De cijfers die alles betekenen en toch niets
Er waren procenten, uiteraard. Zoveel procent verbetering, zoveel procent besparing, zoveel procent minder gedoe — mits de omstandigheden meezitten, de wind goed staat en de definitie van “succes” morgen discreet kan worden aangepast. Het is de statistische equivalent van rook en spiegels: je ziet wat er niet staat, en wat er wel staat verdwijnt in voetnoten.
De spinmachine op volle toeren
Binnen een uur waren de talking points netjes verdeeld. Zij spreken van lef en leiderschap, anderen van lucht en leegte. Tussendoor stroomden de socials vol met plaatjes van het podium, zorgvuldig belicht, alsof pixels overtuigender zijn dan plannen. Het debat degradeerde tot een echo van quotes, terwijl de vragen — de echte — braaf in de coulissen bleven wachten.
Wat er niet werd gevraagd
Niemand vroeg naar meetbare doelen, deadlines of wat er gebeurt als het weer eens “complexer blijkt dan gedacht”. Geen prijskaartje, geen scenario’s, geen verantwoordelijkheid die een naam en gezicht durfde te krijgen. In plaats daarvan kregen we framing: een verhaal over moed dat vooral vroeg om geloof, niet om bewijs. Het is communicatiemanagement als beleidssimulatie.
Misschien is dat de kern van onze tijd: we worden niet zozeer geïnformeerd als wel gerustgesteld. In plaats van lastig, eerlijk ongemak kiezen we voor glanzende beloften in proefdruk. Maar wie tevreden is met schaduwen, moet niet schrikken als het licht aangaat. De volgende keer dat de microfoons aanspringen, is de meest radicale vraag misschien wel de simpelste: wat gaat er precies veranderen, wanneer, voor wie, en wie staat er op als het niet gebeurt?
