Het meest opmerkelijke aan de nieuwste “grote” gebeurtenis is hoeveel er niet te vertellen valt. De stilte is oorverdovend, en toch stroomt de commentaarfunctie vol. In talkshows wordt met grootse gebaren naar lege stoelen en vermoedens gewezen, terwijl de autocue knikt alsof feiten optioneel zijn. De hamsterwiel-economie van de aandacht draait vrolijk door: breaking banners, pushberichten, en de geruststellende zekerheid dat urgentie makkelijker te fabriceren is dan informatie.
De afwezige kop
Krantenkoppen schrijven zichzelf als er niets in de weg zit—zoals feiten, context of een bron die meer zegt dan “anonieme betrokkenen.” Vandaag is de kop een spiegel: wij zien onszelf, hongerig naar richting, en krijgen een echo terug. De honger wordt verkocht als vooruitgang, de leegte als transparantie, en de nuance als hinderlijke ruis. Het verhaal is helder: er is geen verhaal, maar het leest prettig vlot.
Experts in echo
In het panel schuift de expert op algemene duiding aan—specialist in alles wat niet concreet is. Hij weet exact hoe het niet gegaan kan zijn, mits en tenzij, met een grafiek die vooral esthetisch overtuigt. De presentator knikt, het publiek zucht opgelucht: er is eindelijk iemand die de mist professioneel kan beschrijven. Geen bron? Geen probleem. We hebben sentiment, en sentiment is meetbaar, dus per definitie waarachtig.
Het datadieet
Dashboards glanzen: percentages met drie cijfers achter de komma, context gehalveerd tot snackformaat. Een pijl omhoog betekent ophef, een pijl omlaag betekent ook ophef. In de marges fluisteren cijfers dat ze slechts tekens zijn, geen betekenis. Maar wie luistert er naar cijfers als ze geen plot twist beloven? Het publiek wil cliffhangers, geen voetnoten.
Transparantie in rook
Er was een persmoment beloofd en we kregen… PDF’s met vriendelijke zwarte balken, de nieuwe high fashion van bestuurlijke couture. “Niets te verbergen,” zegt men, en verbergt het stijlvol. Het decor: glazen wanden, strakke woorden, en de keurige belofte dat alles later wordt uitgelegd—na de advertentiepauze, na de volgende cyclus, na het geheugen van gisteren.
Misschien is het echte nieuws niet wat er gebeurt, maar hoe snel we bereid zijn het gat ertussen te vullen met aannames, meningen en hoogglans opwinding. Het is een comfortabele illusie: als we het maar druk genoeg hebben met betekenis geven, valt het niet op dat we weinig krijgen. Laten we vandaag eens schaamteloos langzaam zijn: wachten tot er iets te melden valt, ademen voordat we duiden, en de stilte behandelen als informatie in ruwe vorm. Wie weet klinkt de wereld dan even minder hard, en zegt ze eindelijk iets.
