Vandaag kregen we weer een ‘baanbrekende’ aankondiging voorgeschoteld: een plan dat alles belooft, niets zegt en vooral uitstekend poseert voor de camera. Het is die vertrouwde cocktail van grote woorden en kleine lettertjes, geserveerd met een glimlach die precies lang genoeg blijft hangen voor de soundbite. Het publiek knikt, de quotes worden getweet, en ergens in een voetnoot staat dat de uitvoering “afhankelijk is van verdere gesprekken”. Met andere woorden: we vieren alvast de opening van een gebouw waarvan de fundering nog in commissie ligt.
Het spektakel zonder inhoud
De presentatie was een precisieoefening in vorm boven inhoud. Glanzende slides, zorgvuldige handgebaren, en een woordwolk waar “innovatie”, “transitie” en “veerkracht” elkaar verdringen om het niets te verhullen. De echte kunst? Zeggen dat er 300 miljoen “wordt vrijgemaakt”, zonder te vermelden dat het geld al drie keer eerder is vrijgemaakt, maar nooit is vrijgelaten. Een budget met Stockholm-syndroom, wie had dat gedacht.
Percentages zonder tanden
Er waren natuurlijk KPI’s. Ambities in procenten, mijlpalen in kwartalen, en pilots die al zo lang proef draaien dat ze permanent stagiair blijven. De cijfers klonken geruststellend: “tot 40% verbetering”, mits alle radertjes precies draaien, de wind meezit en de realiteit niet belt. Het voordeel van voorwaardelijke beloften is dat ze altijd kloppen—tot je ze moet waarmaken.
De choreografie van de zenders
De camera’s deden hun werk alsof ze het al jaren oefenen—wat natuurlijk ook zo is. Een quote hier, een knikje daar, en een grafiek die stijgt alsof hij nergens last van heeft. De presentator prees de “historische stap”, de analist nuanceerde voorzichtig, en de politicus herhaalde hetzelfde in andere woorden. De nieuwsloop rondt zich, het publiek voelt zich bijgepraat, niemand is wijzer. Efficiënt, dat wel.
Waar het echt wringt
Wat niet werd gezegd, is waar iedereen mee moet leven: wie is verantwoordelijk als het misgaat, welk tijdpad geldt als de hype wegebt, en welk budget blijft over als de headlines zijn doorgerold naar het volgende dossier. Er werd gesproken over “samen” en “ketensamenwerking”, wat meestal betekent dat niemand de sleutel heeft en iedereen naar de ander wijst zodra de deur dichtvalt.
Misschien is dat wel de kern van dit soort aankondigingen: ze zijn ontworpen om het gevoel te geven dat we vooruitgaan, terwijl we vooral heel ordelijk ter plekke blijven. Netjes in rijen, met linten en speldjes, wachten we op de volgende historische dag die er precies zo uitziet als de vorige. Het enige dat echt beweegt, is de deadline—altijd keurig een stukje verderop.
