Het was weer zo’n nacht waarop Zoetermeer zichzelf in de spiegel keek en even schrok van de donkere kringen. Rond half twee rinkelde de telefoon bij de meldkamer alsof er gratis concertkaartjes werden weggegeven: meerdere bewoners van de Shetland sloegen alarm. Een hond had zijn eigen baasjes gebeten. Sirenes, zwaailichten, het hele repertoire. Tegen de tijd dat de koffie koud was, lag de wijk wakker en vroeg zich af hoe een vertrouwelijke huisgenoot in een vijand kon veranderen.
Tijdstip, toon en toeters
Vrijdagnacht om 01.30 uur ging het mis. De slachtoffers: een 45-jarige man en een 49-jarige vrouw, naar het ziekenhuis gebracht met ernstige bijtwonden. In de tuin gedroeg de hond zich extreem agressief; benaderen was, volgens de ter plaatse aanwezigen, een recept voor nog meer ellende. Om 02.40 uur maakte de hondenbrigade van de politie een einde aan de dreiging. Ja, dat klinkt klinisch. En nee, er is geen elegante manier om een gewelddadige situatie in een voortuin op te lossen, hoe graag we dat achteraf ook zouden regisseren.
Het script van de nacht: chaos, bevel, besluit. Iedereen speelde zijn rol. De buurt als koor, de hulpdiensten als hoofdrolspelers, en de hond – tragisch genoeg – als het plotprobleem dat je niet kunt wegschrijven.
De hond, de mens en de verantwoordelijkheid
We houden van het verhaal van de ‘slechte hond’. Lekker overzichtelijk. Maar honden worden niet uit het niets middernachtelijke monsters. Tussen fokker, opvoeding, socialisatie, signalen negeren en het hardnekkige geloof dat liefde alleen altijd genoeg is, zit een lange keten van keuzemomenten. Daar ergens breekt het. En dan noemen we het ‘onvoorspelbaar’. Ironisch, want vaak was er al voorspelbaar veel mis: stress, pijn, onvoldoende training, of gewoon een dier dat boven zijn drempel jaagt terwijl mensen nog aan goedgelovigheid vastklampen.
Wie een hond neemt, tekent – onzichtbaar maar echt – voor risicobeheer. Dat betekent les, voorzorg, voorspelbaarheid, en ja: soms muilkorf en begeleiding. Het is minder romantisch dan een Instagramverhaal, maar wel veiliger dan sirenes om half twee.
De inzet van de hondenbrigade
De politie komt niet voor de gezelligheid met een hondenbrigade. Wanneer een dier in een afgesloten tuin zó dreigend is dat benadering onveilig is, resteert zelden een mooie uitweg. Je kunt discussiëren over protocollen, en dat moeten we, maar ondertussen wil je ook dat hulpverleners levend thuiskomen en omstanders geen extra littekens verzamelen.
Misschien is de hardste les dat preventie saai is en daarom vaak wordt uitgesteld. We investeren moeiteloos in knipperende lampen achteraf, maar niet in de remmen ervoor: verplichte educatie voor eigenaren, striktere fok en verkoop, sneller ingrijpen bij rode vlaggen, en een 24/7 vangnet als het toch mis dreigt te gaan. De nacht in Zoetermeer was geen mysterie; het was een waarschuwing met een sirene. Het is aan ons of we hem eindelijk eens op tijd horen.
