Vandaag was er weer zo’n moment waarop het nieuws zichzelf aankondigde met een sirene, confetti en een gifje van urgentie. Het ‘belangrijke’ bericht — u weet wel, dat ene dat elke feed tegelijk overspoelde — kwam binnen als morele meteoriet en landde als een papieren vliegtuigje. Politici knikten ernstig, redacties schakelden naar standje dramatisch, en wij, de gebruikers, kregen het vertrouwde menu: verontwaardiging, duiding, herverpakking, herhaal.
De choreografie van verontwaardiging
De pasjes zijn bekend: eerst het ferme statement, vervolgens de strategische nuancering, dan de semi-intrekking die geen intrekking is. Terwijl camera’s het ritme tellen, zwiepen meningen als pompons door de ether. Het podium is vol, de inhoud dunner dan het rookgordijn. Het publiek klapt op commando, want de regie heeft het applauslampje aangezet: ‘Dit is belangrijk!’ zegt men. Waarom precies, blijft een zorgvuldig bewaard mysterie.
De feiten, minus de feiten
Er zijn cijfers, grafieken en ‘bron: dicht bij het dossier’. Maar feiten zijn tegenwoordig meer decor dan fundament: ze verschijnen als referenties in de marge, nuttig om de ernst te mimeren. Zodra een detail lastig wordt, schuift het handig buiten beeld, alsof een regieassistent het van tafel veegt. De kern blijkt geen kern maar een teaser: morgen meer, tenzij het vandaag al ontkracht is door een nieuwe cliffhanger.
Experts op afroep
De studio’s draaien warm: drie experts, vier stellingen, vijf interrupties. Het is speed-daten met nuance. Iedereen krijgt dertig seconden om ‘het even in context te plaatsen’, waarna de context keurig buiten beeld blijft. Quotes worden geboren om later die dag als tegels te eindigen op sociale media, waar ze de halve waarheid uitserveren met een heel zelfvertrouwen. De economie van gelijk klinkt geweldig, tot de rekening komt.
De pushnotificatie als beleid
Als een pushmelding in het bos klinkt, maar niemand heeft internet, bestaat het nieuws dan? Gelukkig hoeven we het niet te testen: beleid lijkt tegenwoordig geoptimaliseerd voor het perfecte schermmoment. Een ballonnetje hier, een ferme toon daar, en een persmoment precies om half acht. De pixels vormen het verhaal en het verhaal vormt de realiteit, althans net lang genoeg om de volgende melding te halen.
En morgen? Dan draaien we de machine weer aan. Dezelfde camera’s, nieuw script, verse verontwaardiging met recyclebare soundbites. We zullen klikken, zuchten, delen en onze moeheid ironisch duiden, alsof dat weerstand is. Misschien is het dat ook een beetje. Of misschien hoeven we alleen maar een paar seconden langer te kijken dan het applauslampje brandt, en merken we dat stilte soms het meest onthullende breaking news is.
