Weer een dag, weer een “banbrekende” aankondiging die vooral uit superlatieven bestaat en uit details die tijdens de autorit naar huis verdampen. Het is bijna knap: zoveel woorden, zo weinig inhoud. De persmap glanst, de zinnen rollen als marmeren kolommen van het Pantheon, en toch kom je thuis met een leeg notitieboek en de lichte overtuiging dat je zojuist een prachtige trailer hebt gezien voor een film die nooit wordt uitgebracht.
De grote belofte
We krijgen visie, ambitie, een horizon die “nog nooit zo scherp” was. Cijfers? Die komen later. Tijdlijnen? Die zijn “agile”. Verantwoordelijkheid? Collectief, uiteraard. Het is beleid als conceptalbum: indrukwekkend in concept, vaag in uitvoering, en heerlijk geschikt voor rondetafelgesprekken die vooral rond zijn.
Ondertussen knikken wij mee, uitgerust met koffie en beleefde scepsis. Want als je vaak genoeg “transformationeel” zegt, klinkt zelfs het verplaatsen van stoelen als een stadsvernieuwing. De slides vliegen voorbij, pijlen wijzen omhoog, de curve ziet er gezond uit. Wie heeft metrics nodig als de pijl optimistisch is?
De details (niet aanwezig)
Er is een roadmap, jazeker: een verzameling rechthoeken die met pijltjes aan elkaar zitten als een familieopstelling op een bruiloft. “Q3-initiatieven” die afhankelijk zijn van “ecosysteemrijpheid”, en een risicoparagraaf die misverstanden verwart met onzekerheid. Op vragen over kosten verschijnt het favoriete getal in bestuurlijk bingo: “budgetneutraal”. Een kunststukje waarbij geld nergens vandaan komt en toch overal naartoe gaat.
Wie wint?
De echte winnaar is het momentum: dat ongrijpbare gevoel dat iets in beweging is, zelfs als niemand precies kan aanwijzen wat. PR kan er een week op teren, beleidsbrieven kunnen er een maand omheen cirkelen, en de publieke verbeelding krijgt net genoeg brokjes om niet boos maar vooral moe te worden.
De nuchtere realiteit
Alles wat telt, gebeurt na de tromgeroffel: aanbestedingen die kruipen, implementaties die struikelen, dashboards die vooral het vertrouwen meten. Daar, in het saaie midden, sterven ambities of worden ze – heel soms – volwassen. Maar dat is geen podiummateriaal. Dat is spreadsheetwerk, zonder fanfare, waar eerlijkheid meer doet dan retoriek en één concreet besluit meer betekent dan tien slogans.
Misschien is het simpel: we zouden aankondigingen moeten beoordelen zoals we brood testen. Snij erin, kijk of het doorbakken is, en luister of het kraakt. Tot die tijd blijft het veel lucht met een korst van bravoure. En lucht vult, dat is waar, maar alleen tot de eerste stevige hap van de werkelijkheid.
