In Zoetermeer, aan de Gershwinrode, knalde maandagavond 27 oktober niet alleen een explosie, maar ook onze collectieve aandachtsspanne. Even een siddering door de straat, sirenes die de avondlucht opensnijden, en daarna het bekende refrein: ramen dicht, verder scrollen, en morgen weer keurig de container buiten. De politie zoekt getuigen—een zacht verzoek in een tijd waarin we harder naar onze oortjes luisteren dan naar onze omgeving. Opmerkelijk hoeveel we “niet gezien” hebben, vooral als het buiten onze notificaties gebeurt.
Wat we wél weten
Er was een explosie bij een woning aan de Gershwinrode, op de avond van maandag 27 oktober. De politie onderzoekt de zaak en zoekt mensen die iets hebben gehoord, gezien of vastgelegd. Geen sensatie, geen cliffhanger: gewoon het sobere rijtje feiten. En precies dat maakt het urgent. Want in die nuchtere leegte past jouw detail—de brommer die net te snel wegstoof, de onbekende auto die zonder lampen parkeerde, het tijdstip waarop het ineens stil werd. Kleine brokjes realiteit die samen een daderprofiel kunnen vormen.
De reflex van de straat
We schrikken, filmen een seconde door het gordijn, en zetten vervolgens morele high ground in op spaarstand. “Daar ga ik me niet mee bemoeien.” Alsof meedoen betekent dat je de hoofdrol in een actiefilm krijgt. Betrokkenheid is zelden heroïek; het is banaliteit. Het is herinneren of de hond onrustig blafte. Het is checken of je deurbelcamera iets piepte. Het is vertellen wat je rook—buskruit, vuurwerk, of gewoon angst.
Waarom getuigen ertoe doen
Criminaliteit gedijt op stilte; een wijk die wegkijkt is een gratis verduisteringsdoek. Getuigenissen doorbreken dat. Eén geluid, één kenteken, één capuchon met opvallende stiksels—het is allemaal minder romantisch dan de detective-series beloven, maar precies genoeg om speurwerk te versnellen. Je hoeft geen held te zijn; je moet alleen aanwezig zijn in je eigen straat.
Als je iets weet (of denkt te weten)
Schrijf direct op wat je zag of hoorde—tijd, richting, kleur, geluid. Check camera’s of deurbelbeelden in de relevante periode en bewaar ze. Meld je bij de politie via de officiële kanalen; wil je anoniem blijven, dan kan dat ook. Geen theatrale statements nodig, alleen eerlijkheid over wat er voor je neus gebeurde.
De knal is voorbij, maar het echoot nog in hoe we samenleven. We hoeven geen sirene te zijn om gehoord te worden; een duidelijke zin volstaat. Als straten verhalen vertellen, krijgen daders minder ruimte voor stilte. En dat is misschien wel het beste geluid dat we samen kunnen maken.
