Het is 1:15 uur in Zoetermeer — het soort tijdstip waarop alleen nachtbussen, slapeloze gedachten en een verdwaalde meeuw actief zijn. Op de loopbrug tussen de Griekenlandlaan en het Leidsewallenpad gebeurt precies wat je hoopt dat nergens gebeurt: een beroving. Het slachtoffer raakt gewond. En toch zal de brug morgenvroeg weer gewoon daar liggen, alsof beton geen geheugen heeft.
De loopbrug die alles zag
Een smalle strook beton, wat lantaarnpalen die hun best doen maar niet te veel beloven, en een stilte die hol klinkt — perfecte omstandigheden voor iemand met verkeerde bedoelingen. De politie zoekt getuigen. Logisch. Want het verhaal van de nacht is altijd incompleet zonder de mensen die het per ongeluk langs zagen glijden. Was je daar, rond 1:15 uur, tussen de Griekenlandlaan en het Leidsewallenpad? Misschien heb je iets gezien, gehoord, of gedacht dat het niets was. Dat ‘niets’ kan precies het puzzelstukje zijn.
Verlichting is geen veiligheid
We zetten lampen neer, hangen camera’s op, schilderen wat strepen en noemen het een route. Maar een route is nog geen bescherming. Het is een route, punt. De ironie wil dat we in keurige wijken graag doen alsof onheil alleen van buiten komt — alsof misdaad een importproduct is. Ondertussen staat die loopbrug daar al jaren: smal, functioneel en net ongemakkelijk genoeg om je pas te versnellen zodra het laat is.
Wat je wél en niet moet doen
Wie iets weet, meldt zich. Niet op sociale media met vage meningen, maar bij de politie — de enigen die met feiten iets kunnen. Herinner je een silhouet, een richting, een geluid, een detail van kleding, een fiets, een auto in de buurt? Dat is goud. En nee, je had dit niet moeten voorzien. De verantwoordelijkheid ligt niet bij de passant die naar huis wilde, maar bij degene die vond dat andermans spullen en veiligheid optioneel zijn.
Waarom deze ene nacht ertoe doet
Omdat elke stad zichzelf laat zien op de momenten dat niemand kijkt. Tussen Griekenlandlaan en Leidsewallenpad werd niet alleen een persoon geraakt, maar ook een gevoel van vanzelfsprekendheid. Als we willen dat zo’n brug een verbinding blijft en geen niemandsland, dan werken we mee: we kijken om ons heen, we delen wat we weten en we eisen plekken die veilig zijn zonder dat je dat met ingehouden adem hoeft te testen.
Morgen lopen we er weer. Misschien iets alerter, hopelijk niet banger. En met een stille afspraak: dat we elkaar niet alleen passeren, maar ook beschermen — desnoods met iets heel on-Zoetermeers als oogcontact en een melding op tijd.
