Zoetermeer kreeg aan het begin van de avond een gratis lesje natuurkunde: drukgolven, trillende ramen en een onvrijwillige remix van auto-alarmen. Op de Van Leeuwenhoeklaan, bij de Dunantstraat, werd de zaterdag onverwacht cinematografisch. Blauwe en rode flitsen schilderden het asfalt, en ineens wilde iedereen cameraman zijn. Jammer dat de realiteit geen pauzeknop heeft.
Wat we weten (en wat iedereen al heeft gefilmd)
Er was een ontploffing. Meerdere auto’s zijn beschadigd en de gevel van een flatgebouw heeft het ook moeten ontgelden. Er raakten meerdere personen gewond; één slachtoffer is naar het ziekenhuis vervoerd. De politie hield een verdachte aan: een 35-jarige man uit Exloo. Het onderzoek loopt, en de politie wil graag spreken met getuigen. Geen spoilers: ja, er ligt puin; nee, dat is geen decorstuk.
De routine van het uitzonderlijke
We kennen het ritueel inmiddels: afzetlint dat in de wind zucht, zwaailichten die elke seconde een nieuwe versie van de straat schilderen, en verklaringen die beginnen met “we nemen dit zeer serieus”. Buren geven onderwijl colleges reconstructieleer (“Ik hoorde eerst een knal, toen nog één, of misschien toch dezelfde?”) en de WhatsApp-universiteit draait overuren. Feiten zijn schaars; meningen zijn in de aanbieding.
Intussen staat de stad op z’n tenen. De flat spreekt zachtjes terug via gebarsten ruiten, auto’s houden hun deuken als stille getuigen. Het is indrukwekkend hoe snel we van alledaags naar uitzonderlijk schuiven, en nog indrukwekkender hoe routineus we dat uitzonderlijke inmiddels behandelen. Schok, zucht, statement, scroll.
Getuigen ja, geruchten nee
Als je in de buurt was: wat je zag, hoorde of rookt is nu belangrijker dan je caption. Deel het met de politie, niet met je volgers. Tijd, richting, bijzondere geluiden, voertuigen die te snel verdwenen — dat soort details. Het verhaal heeft getuigen nodig, geen scenaristen. De recherche kan met concrete stukjes puzzel iets bouwen; van losse speculaties kun je hooguit een luchtkasteel met kelder maken.
Wat dit zegt over ons
We willen veiligheid, maar krijgen vooral spektakel. We willen duidelijkheid, maar prefereren het ruisende koor van vermoedens. Toch is er iets hardnekkig hoopvols aan zo’n kapotte gevel: morgen wordt er alweer getimmerd, geveegd, gerepareerd. De straat zal weer straat zijn. En als de lichten uitdoven en de telefoons eindelijk zakken, blijft er iets over dat stiller en waardevoller is dan verontwaardiging: de nuchtere wil om te weten wat er echt is gebeurd — en om daar eerlijk op te handelen.
