Vandaag kregen we opnieuw een “historische” aankondiging voorgeschoteld: grootse beloftes, nog grotere lettertypes, en nul komma nul details. Het soort nieuws dat zichzelf met confetti introduceert en vervolgens fluisterstil wordt zodra iemand vraagt hoe het eigenlijk werkt. De zaal knikte, de livestream chatte hartjes, en ergens in een achterkamer werd alvast een roadmap geboren die vooral uit pijltjes en gradientkleuren bestaat. Als vooruitgang een smaak had, zou dit suikervrije limonade zijn: zoet op het moment, waterig zodra je leest wat er in zit.
De belofte-economie in drie slides
Slide één: een horizon met drones en optimisme. Slide twee: KPI’s die eruitzien als een skyline. Slide drie: de magische datum “2030”, omdat het ver genoeg weg is om niets uit te leggen en dichtbij genoeg om nog even te juichen. We kregen woorden als “transformatie”, “ecosysteem” en “co-creatie”, die samen precies niets betekenen en tegelijk elke verantwoordelijkheid verdampen. De echte informatie, zo werd verzekerd, volgt “na de pilots”. Dat zijn die experimenten die altijd slagen, omdat falen in het presskit-woordenboek wordt gespeld als “fasevoltooiing”.
Transparantie, maar alleen op het podium
Tijdens de vragenronde kregen we openheid op commando: transparant licht op de spreker, opake antwoorden in de microfoon. Ja, er komt toetsing; nee, de criteria zijn nog in ontwikkeling; ja, de burger staat centraal; nee, data delen gebeurt alleen ethisch — wat dat vandaag toevallig ook betekent. De bijlage met details bleek achter een niet-openbare link te zitten “om misverstanden te voorkomen”. Een elegant eufemisme voor: we hebben het nog niet, maar we hebben wel alvast een logo.
Waarom we toch klappen
Omdat het podium perfect klinkt, de badge strak hangt en de cappuccino gratis is. Omdat influencers met ringlichten “banend” fluisteren en omdat niemand op LinkedIn ooit een voorzichtig voorbehoud heeft geliket. We applaudisseren voor de belofte dat iemand anders het straks begrijpt. Het is ceremonieel rationalisme: cijfers als ritueel, grafieken als rouwlint voor nuance. En ja, ik klapte ook — ritme is besmettelijk.
Morgen verschijnt er een fact sheet met pijltjes die precies de richting aangeven waarin de mist beweegt. Overmorgen lezen we dat “de sector” enthousiast is, wat doorgaans neerkomt op drie mensen met visitekaartjes in dezelfde kleur. En toch: ergens tussen glitter en jargon zit een stil verlangen dat het dit keer wél waar wordt. Misschien is dat de echte motor: hoop met een mediakit, schuchter en hardnekkig, wachtend op een dag waarop de inhoud het volume verslaat.
