Weer eens een “belangrijk moment” op het podium: een glanzende banner, een rij microfoons en een beleefde storm aan woorden die elkaar bijten en toch niets achterlaten. De recente aankondiging — u weet wel, die met de grafiek die hard stijgt zonder assen — beloofde efficiency, transparantie en andere knielbare abstracties. Het publiek knikte plichtmatig. Journalisten tikten driftig, niet uit opwinding, maar uit gewoonte. En ergens tussen de soundbites en de borrelnootjes verdampte het detail, zoals altijd. Het was bijna kunst, de choreografie van het bijna-zeggen.
De belofte van een nieuw begin
Elke grote belofte begint tegenwoordig met een slogan die klinkt als een wachtwoord dat je niet meer mag vergeten. Het plan is “ambitieus maar haalbaar”, wat politiek is voor zowel te groot als te vaag. Er komt een taskforce, vermoedelijk met een logo en een LinkedIn-post. Stakeholders zullen ‘gehoord’ worden — dat wil zeggen: een uur Zoom en een samenvatting van drie bullets. Intussen wordt het probleem verplaatst naar een hoek waar het netjes kan wachten tot na de volgende peiling.
PowerPoint boven praktijk
De slides blinken als een showroom, met pijlen die doelgericht richting “impact” schieten. Alleen jammer dat de pijlen op lucht mikken. Metingen? Later. Kosten? Binnen “bandbreedte”. Verantwoordelijkheid? Gedeeld, dus van niemand. Maar wees gerust: er is een pilot, ergens in een district dat toevallig fotogeniek is. Als het mislukt heet het ‘leerervaring’; als het slaagt, was het de bedoeling. Ondertussen draaien de tandwielen van de status quo rustig door, gesmeerd met buzzwords en koffievlekken.
Wie wint er eigenlijk?
Niet de burgers die vanochtend nog dachten dat helderheid iets anders is dan retoriek. Zij krijgen het morele equivalent van een cashback: je betaalt eerst, je hoopt later. Winnaars zijn de meetbaarheden: klikcijfers, share-of-voice, een vlot fragment dat een dag meedraait. En natuurlijk wint het ritueel zelf, de geruststellende liturgie dat we “eraan werken”. Misschien is dat de echte boodschap: zolang de presentatie klopt, hoeft de werkelijkheid niet te storen. We applaudisseren, zetten de notificaties uit en wachten op het volgende “belangrijke moment”. De stilte daarna klinkt altijd professioneel, als het zachte gezoem van een projector die nog even doet alsof het beeld scherp is.
