Weer een dag, weer een “historische” aankondiging: een glanzende AI‑assistent die volgens de perskit je agenda temt, e-mails temt en waarschijnlijk ook je planten water geeft. Het podium licht blauw op, de demo is vlekkeloos en de woorden “revolutie” en “magisch” vallen sneller dan de batterij van je telefoon. Je voelt bijna dat je achterloopt als je nog zelf zinnen vormt zonder orakel in de cloud. Het zou geruststellend moeten zijn. Het voelt vooral als een abonnement op verwachtingen.
Wat is ons beloofd?
Een universele butler: je spreekt, het systeem begrijpt, anticipeert, integreert en herinnert wat jij vergeet. Notulen in seconden, samenvattingen die slimmer zijn dan de bron, en context die eindelijk context begrijpt. Alsof de chaos van het dagelijks leven slechts wachtte op een knop “oplossen”. De demo toont een frictieloze toekomst waar zelfs wrijving zich schaamt. En toch, achter elk “het werkt gewoon” schuilt vaak een leger productmanagers dat precies weet welke drie scenario’s live veilig zijn.
De kleine lettertjes
Ja, hij leert van jou — en van alles om je heen. Dat heet “persoonlijke afstemming”, tot je je afvraagt wie hier wie afstemt. Je betaalt met geld of met data, soms met beide, en krijgt in ruil probabilistische zekerheid: bijna altijd goed, precies wanneer je het niet kunt controleren. Hallucinaties heten nu “creativiteit” en misvattingen “edge cases”. En als iets misgaat, krijgt de gebruiker een vriendelijke herinnering dat de gebruiker de gebruiker is: jij klikt, jij tekent, jij draagt de verantwoordelijkheid.
Innovatie als déjà vu
Elk jaar hetzelfde toneelstuk: een nieuwe stem, een nieuw icoon, hetzelfde beloftekoor. We noemen het vooruitgang omdat de animaties vloeiender zijn en de slogan korter. De ruis wordt slimmer; de noodzaak blijft onduidelijk. Wat gisteren nog “ethisch complex” was, past vandaag in een product slide. De beta is publiek, het risico privé, en de roadmap is vooral een gedicht over later.
Wie wint er echt?
Niet jij die minder tijd wil verspillen, maar de metriek die meer tijd van je vraagt. Engagement is de valuta, aandacht het onderpand. De echte magie is hoe onze problemen telkens precies de vorm aannemen van het nieuwste product.
Misschien is de meest menselijke functie van deze AI‑assistent dat hij ons – heel hoffelijk – een spiegel geeft. Niet om slimmer te lijken, maar om te zien hoe gretig we geloven dat een model onze rommel kan ordenen zonder nieuwe rommel te maken. Als hij straks “goed genoeg” is, is dat misschien ook wat wij al die tijd waren: goed genoeg, zolang niemand vraagt om een live demo.
