Het was even na half twaalf in Zoetermeer, het soort tijdstip waarop alleen de vaatwasser nog op stoom hoort te zijn — niet de stoep. Toch klonk er bij een woning aan de Spitsbergen een explosie. Niemand raakte gewond, tenzij u de voordeur meetelt, die nu waarschijnlijk de existentiële vraag stelt wat ‘veilig woonklimaat’ precies inhield. De politie zoekt getuigen en vooral camerabeelden uit de omgeving. Toeval of niet: de stad met de slimme deurbellen verandert zo in één groot geheugenpaleis, keurig in 1080p.
De klap en de echo
Een knal is vluchtig; de echo blijft hangen in WhatsApp-buurtapps en op de rand van onze aandacht. We scrollen, we zuchten, we liken een bericht van de politie — en we hopen dat het ‘een incident’ blijft, het toverwoord waarmee elke ongemakkelijke realiteit in coma wordt gesust. Zoetermeer zal maandag gewoon opstaan, kinderen naar school, forenzen naar files, en ergens in een werkoverleg zegt iemand: “Gek hè, die explosie gister.” Case closed, want menselijk geheugen is een vergiet dat alleen sensatie onthoudt, niet de context.
Camera’s als buren die nooit slapen
De oproep om beelden is logisch. Deurbelcamera’s, dashcams, beveiligingssetjes uit de bouwmarkt: ze vormen een alledaags tapijt van pixels waar politie en hoop dankbaar op landen. Ironisch genoeg zijn we bang voor een surveillancestaat, maar leggen we vrijwillig elke stoeptegelschemer vast in groothoek. Het helpt, ja — maar het is ook pijnlijk dat preventie tegenwoordig wordt uitbesteed aan lenzen, terwijl verlichting, buurtcontact en simpele aanwezigheid vaak evenveel doen. Technologie vangt daden, niet altijd oorzaken.
Getuigen met geheugen en nuance
Wie rond 23:30 uur iets zag in of rond de Spitsbergen: geluiden, een voorbijschietende scooter, een figuur die opvallend normaal deed — meld het. Detail is koning: kleding, richting, tijd, zelfs de kleur van een capuchon kan het verschil maken. En als uw deurbel een stukje nacht heeft opgeslagen, deel het met de politie. U hoeft geen Sherlock te zijn; u hoeft alleen uw eigen straat te kennen en eerlijk te vertellen wat u wél en niet weet. Twijfel is geen zwakte, het is forensisch goud.
Veiligheid zonder theater
We kunnen weer roepen om hardere straffen, meer camera’s en extra sirenes, maar dat is vaak decor. Echte veiligheid is saai: beter licht, minder blinde hoeken, buren die elkaar groeten, jongerenwerk dat niet alleen op papier bestaat. En ja, een politie die zichtbaar is zonder alleen zichtbaar te willen lijken. Dat kost tijd, beleid en vooral aandacht die langer duurt dan de nieuwsflits van een nacht.
De stilte na een explosie is verraderlijk: ze klinkt als opluchting, maar ruikt naar vergetelheid. Zoetermeer verdient iets anders. Deel wat u zag, wat u hoorde, wat uw camera vastlegde. Niet om het spektakel te voeden, maar om de normaliteit terug te claimen — die zachte, oninteressante normaliteit waarin een voordeur gewoon een voordeur mag blijven.
