Er is weer nieuws dat nergens over gaat, en dus overal over: een groots aangekondigde maatregel die tegelijk daadkracht uitstraalt en voorzichtig niets verandert. De camera’s klikten, de slogans glommen, en de details? Die stonden achter het gordijn te zwaaien alsof het publiek ze toch niet zou opmerken. We kregen geruststellende metaforen, plechtige wenkbrauwen en een powerpoint vol pijlen die allemaal richting “vertrouwen” wezen. Het is het soort theater waar je kaartjes voor koopt met belastinggeld en applaus krijgt in ruil voor stilte.
Wat is er eigenlijk besloten?
Volgens de begeleidende zinnen is het simpel: er komt actie. Welke actie? De soort die vooral goed klinkt in clips van twintig seconden. Er wordt ingegrepen, verscherpt, versoepeld en tegelijkertijd “niet over één nacht ijs gegaan.” Je kunt er alle kanten mee op, mits je in cirkels loopt. De kern is dat de rekening later komt, onzichtbaar verpakt als “fase twee”, net na de volgende peiling. Transparantie betekent hier: kijk door dit getinte glas en geloof dat het helder is.
De parade van cijfers
Er werden getallen rondgestrooid als confetti: procentjes die dansen, indexen die knipogen, grafieken die hun eigen legendes schrijven. Op papier daalt het probleem al half, mits je de y-as uitrekt tot achter de horizon. Intussen worden uitzonderingen herdoopt tot “best practices” en worden fouten gepromoveerd tot “leerervaringen”. Wie durft te vragen naar methodes, krijgt het formaat A4 terug: ruim genoeg om alles te dragen, dun genoeg om doorzichtig te blijven.
De kleine lettertjes
Daar staan ze, vriendelijk verpakt in taal die geen pijn doet: pilots, uitzonderingen, overgangstermijnen, en vooral het magische “indien noodzakelijk”. Het vangnet van iedere belofte. Het nieuws baseert zich graag op deze voetnoten, want die zijn elastisch; je kunt er van alles in kwijt, inclusief teleurstelling, zonder dat het vorm verliest. Wie het leest, hoort de echo van eerdere edities, en begrijpt dat “nieuw beleid” vooral een nieuw etiket is op een bekende pot.
De rituele persconferentie
En toch blijven we kijken, alsof live-ondertiteling van het onuitgesprokene elk moment kan aanzetten: dit bedoelen we, maar we zeggen het later. De zaal knikt, de vragen zijn beleefd, en de antwoorden hebben de elegantie van rook in een kamer zonder ramen. Misschien is dat het echte besluit van vandaag: we oefenen in uitstel, we perfectioneren het voornemen, we geven beleid de vorm van een belofte en noemen dat vooruitgang. Een dag later begint de herhaling.
