In Team West schuift vanavond weer het toneelgordijn open over onze beschaafde chaos: van grafschennis tot een klap tegen de rechtsstaat, gelardeerd met een verdampte sculptuur in het Kurhaus en een nachtelijke knal in Den Haag. Het is bijna alsof de stad een nieuwe traditie heeft: elke week een kleine opera van onverschilligheid, met camera’s als koor en kijkers als moraal.
Grafschennis aan de Wijndaelersingel
Daar waar stilte hoort te regeren, bleek het decor voor bravoure zonder publiek. Bloemen vertrapt, gedenktekens vernield—en uiteraard niemand die iets gezien heeft, behalve misschien de maan en een toevallig passerende meeuw. Team West vraagt om getuigen, want respect voor de doden lijkt tegenwoordig iets wat we moeten crowdsourcen. Het graf, ooit een anker van herinnering, werd een podium voor grenzeloze leegte.
Zoetermeer: klap voor de rechtsstaat
Een agent mishandeld, vastgelegd door de alziende lens. De verdachte in hoodie, anoniem als een grijze regenbui, wandelt het frame in en weer uit. Camera’s, onze favoriete influencers, liken niets en sharen alles; nu nog iemand die het verhaal herkent en durft te praten. Het blijft een vreemd soort heldendom: stoer tegen een uniform, stil tegen de consequenties.
Het Kurhaus en het verdwijntrucje
Scheveningen presenteert een klassiek nummer: nu ziet u het beeld, nu niet meer. Een lege sokkel in een glanzende lobby, alsof minimalisme plots de officiële stijl werd. Kunst als draagbaar souvenir—met zeezicht, wel zo chique. Team West vraagt terecht om tips: een sculptuur laat zich niet zomaar in een jaszak vouwen. Iemand moet iets hebben gezien, al was het maar de lege plek die harder schreeuwt dan elk alarm.
Explosie aan de Pieter Langedijkstraat
Een korte, felle knal en ineens spreekt de straat in echo’s. Glas, stof, verbaasde gezichten achter gordijnen: het bekende ritueel na middernacht. Getuigen welkom, want de waarheid loopt zelden rechtop en nooit met naamkaartje. In een stad die steeds vaker in schrik schrikt, is het geheugen de laatste sirene die nog werkt.
Wat al deze verhalen bindt? Dat wij het script schrijven, of we willen of niet. Ogen en oren zijn de valuta van beschaving; stilte is de korting die de daders krijgen. Misschien is dat de ironie van onze tijd: we hebben meer beelden dan ooit, en toch moet de werkelijkheid nog steeds worden herkend. Als u iets zag, zeg het dan hardop—niet voor de show, maar omdat een stad zonder getuigen alleen nog figuranten overhoudt.
